12 Ocak 2025
DERYA ÖZYILDIZ
1949-2025
Gençtin
On sekizinde
Yokuştan aşağı iniyorsun
Uçuşan bir şeydi kalbin
Selim İleri
Çağdaş Türk Edebiyatının değerli yazarı Selim İleri, en sevdiğim yazarlardandı. Artık edebiyat alanında eserlerini göremeyecek olmak beni çok hüzünlendirdi.
TRT2’de yayınlanan “Yalnız Okurlar İçin” programını kaçırmazdım. Son zamanlarda hastalığı nedeni ile konuşma zorluğu çekiyordu. İzlerken üzülürdüm, zamansız hastalığına. Onu kaybetme korkusunu yaşıyordum.
“Selim İleri için edebiyat hayatın içinden çıkmıyor. Hayat edebiyatın içinden çıkıyor. (…) Selim İleri’nin dünyasında edebiyat hayattan daha gerçek; dahası, hayatı yaşamaya değer kılan şey edebiyat.” (Nihan Kaya)
İlk basımı Mart 1984’te yayınlanan Dostlukların Son Günü hikaye kitabını Mart 1987’de 24 yaşımda okumuştum. Sanırım kitabın üstünde yazan “Sait Faik Hikaye Armağanı” yazısını görünce almıştım. Anlatımını, akıcı üslubunu o kadar çok beğenmiştim ki hemen o ay Seni Çok Özledim deneme ve Hatırlıyorum adlı anı kitabını aldım. Genç yaşımda hazine bulmuş gibi sevinerek okumuştum onları.
Dostlukların Son Günü’nde ailemden uzakta yatılı okumanın etkisiyle kırılgan, hüzünlü olan yanıma bir dost aramıştım. Uzaklarda kalan, ayrıldığım arkadaşlarımın tesellisini bulmuştum belki de.
Seni Çok Özledim deneme-inceleme kitabı beni çok başka yerlere götürdü. Edebiyat, sanat çevrelerini, yazarları, sinemacıları, tiyatrocuları orada tanıdım. Öyle zengin bir kitaptı ki beni ışığıyla aydınlattı. Ahmet Hamdi Tanpınar, Behçet Necatigil, Oğuz Atay, Cemal Süreya, Nurullah Ataç, Adalet Ağaoğlu, Cahit Sıtkı Tarancı, Hümeyra, Ömer Kavur, Nisa Serezli, Borges, James Dean ve daha birçok yazar ve sanatçıyı anlatıyordu. Benim için tam bir şenlikti. Hangi yazarı, sanatçıyı nereye koyacağımı öğretti bana. Selçuk Baran’ın, Kemal Bilbaşar’ın değerini ondan öğrenmiştim.
Hatırlıyorum anı kitabı da aynı tadı vermişti bana. Zamanla basılan diğer kitaplarını da almaya çalıştım. Edebiyat ile ilgili sohbetlerde “Selim İleri’yi mutlaka okumalısınız,” diye tavsiye ederdim. Onu bambaşka yerlere koyardım.
Annemi kaybettiğimde (2021) yine onun Annem İçin adlı kitabını okuyarak yas sürecimi dindirmeye çalıştım. Hüzünlerimiz aynıydı. “Bu çirkin dünyada annemi çok özledim. Bu kitabı yeni insanlar okusun istiyorum. Onlar da annemi sevsinler istiyorum,” diyordu. Ben de öyle düşünüyordum. En zor zamanlarımın ilacıydı.
2024 yılında tekrar eski kitaplarını okuma özlemi duydum.
Eski İstanbul’u, Kadıköy Bahariye’de doğduğu evi anlatıyordu.
Bahar ayında İstanbul’a gittiğimde doğduğu evin önünden geçtim. Uzun uzun baktım o apartmana, sanki yazarım oradan çıkacak gibi… Küçük ama bir edebiyat sever için büyük bir mutluluktu.
Selim İleri’yle tanışamamak, elimde imzalı bir kitabının olmaması en büyük üzüntüm oldu.
“Hayatımın tek mutluluğu okumak ve yazmak oldu,” diyen naif, yalnız, duyarlı ve hüzünlü yazarımıza veda ederken içimden büyük bir parça eksilip kayıp gitti. Ardından bıraktığı eserleri ile hep anılacak. Yıldızların altında yatarken okurları sayesinde artık yalnız olmadığını görecektir.
.